தமிழ்த் தேசிய அரசியல் கட்சிகள் பாராளுமன்றத் தேர்தலில் வரலாறு காணாத பின்னடைவைச் சந்தித்திருக்கின்றன.

 

தேசிய மக்கள் சக்தி அலைக்குள், தமிழ் மக்கள் அள்ளுண்டு போனதால் மாத்திரம், இந்தப் பின்னடைவு ஏற்பட்டது என ஒருபோதும் கூற முடியாது.

 

அப்படிக் கூறி, இந்த பின்னடைவுக்கு, தமிழ்த் தேசிய கட்சிகளுக்கு உள்ள பொறுப்பின், கனதியை யாரும் குறைத்து மதிப்பிட்டு விடக்கூடாது.

 

குறிப்பாக, வடக்கு மாகாணத்தில் அதுவும் யாழ்ப்பாணம் மாவட்டத்தின், தேர்தல் முடிவுகள், பரவலான அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. அதற்கு, ஒரு காரணம், தேசிய மக்கள் சக்தி, தமிழ் பகுதிகளில் அதிக வாக்குகளை பெற்றுக் கொண்டது.

 

இன்னொரு காரணம், சுயேட்சைக் குழுவொன்று கடுமையான போட்டி களத்தில், மிக இலகுவாக ஒரு ஆசனத்தை தட்டிச் சென்றது. மற்றொரு காரணம், ஜனநாயக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டணியினால் சோபிக்க முடியாமல் போனது.

 

இன்னொரு காரணம், பெரும்பாலான காலகட்டங்களில், அரசாங்கங்களை சார்ந்து இயங்கி வந்த போதும், கடந்த 30 ஆண்டுகளாக தேர்தல் அரசியலில் தோல்வியை சந்திக்காமல், இருந்து வந்த டக்ளஸ் தேவானந்தா, முதல்முறையாக தோல்வியை சந்தித்தது.

 

2004 கூட்டமைப்பு அலையிலேயே அள்ளுண்டு போகாமல் தப்பியவர் அவர். இப்படி, வடக்கின் தேர்தல் முடிவுகள், அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியமைக்கு பல காரணங்கள் இருக்கின்றன.

 

இந்த தேர்தலில், வடக்கு மாகாணத்தில் யாழ்ப்பாணத்தில் 3, வன்னியில் 2 என- மொத்தம் 5 ஆசனங்களை தேசிய மக்கள் சக்தி கைப்பற்றியிருக்கிறது.

 

அதேவேளை , தமிழ் மக்கள் கூட்டணி, புளொட் , ரெலோ, ஈ.பி.டி.பி., சிறிலங்கா சுதந்திர கட்சி ஆகிய கட்சிகளிடம் இருந்த தலா ஒரு ஆசனமும், தமிழரசுக் கட்சியிடம் இருந்த இரண்டு ஆசனங்களும் பறி போயிருக்கின்றன.

 

இழக்கப்பட்ட ஏழு ஆசனங்களில் 5 ஆசனங்கள் தேசிய மக்கள் சக்தியிடம் போயிருக்கிறது. ஒன்று முன்னரே, ஆசன பகிர்மானத்தில் பறிபோயிருந்தது. ஒரு ஆசனம், சமூக ஊடகங்களில், ‘கூத்து’ நடத்திக் கொண்டிருந்த சுயேட்சைக் குழுவிடம் சென்றிருக்கிறது.

 

கிழக்கு மாகாணத்தைப் பொறுத்தவரையில் இலங்கைத் தமிழரசுக் கட்சி கடுமையான சவாலுக்கு மத்தியிலும், உள்ளக முரண்பாடுகளைத் தாண்டியும் 5 ஆசனங்களைத் தக்க வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

 

மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில், மூன்று ஆசனங்களை கைப்பற்றிக் கொண்டதும், அம்பாறை மாவட்டத்தில் இழக்கப்பட்டு விட்டதாக கருதப்பட்ட ஒரு ஆசனத்தை, காப்பாற்றிக் கொண்டதும், திருகோணமலை மாவட்டத்தில் ஒரு ஆசனத்தை இழக்காமல் பாதுகாத்துக் கொண்டதும்- அந்த கட்சியின் முக்கியமான ஒரு சாதனை என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.

 

கிழக்கில் உள்ள தமிழ் மக்கள் தமது வாக்குகளை மிகவும் சாதுரியமாக பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது.

 

திருகோணமலை மாவட்டத்தின் தமிழ்ப் பிரதிநிதித்துவத்தை பாதுகாத்துக் கொள்வதற்காக, ஜனநாயக தமிழ்த் தேசியக் கூட்டணி, வீடு சின்னத்தில் போட்டியிடுவதற்கு முன்வந்திருந்தது.

 

இதன் மூலம் திருகோணமலை மாவட்டத்தில், தமிழ் வாக்குகள் சிதறடிக்கப்படாமல், தமிழ்த் தேசிய அரசியல் கட்சிகளால், ஒரு பிரதிநிதித்துவத்தை பெற்றுக்கொள்ள முடிந்திருக்கிறது.

 

அதேவேளை, அம்பாறை மாவட்டத்தின் தமிழர் பிரதிநிதித்துவம் பறிபோய் விடக் கூடாது என்பதற்காக, தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகளை ஒன்றுபட்டு போட்டியிடுவதற்கு பேச்சுக்கள் நடத்தப்பட்ட போதும், தமிழரசுக் கட்சி சங்கு சின்னத்தில் போட்டியிடுவதற்கு இணங்கவில்லை.

 

அது பாரதூரமான ஒரு தவறாக இருக்கும் என்றும், அம்பாறை மாவட்டத்தின் தமிழ் பிரதிநிதித்துவத்தை இழக்கும் நிலைக்குள் தள்ளும் என்றும் கருதப்பட்டது.

 

ஆனால், அங்குள்ள தமிழ் மக்கள் சாதுரியமான முறையில் தமது வாக்குகளை ஒரே கட்சிக்கு அளித்ததன் மூலம், தமிழ் அரசு கட்சியின் சார்பில் மீண்டும் கோடீஸ்வரன் பாராளுமன்றம் செல்லும் வாய்ப்புக் கிடைத்திருக்கிறது.

 

இந்த இரண்டு மாவட்டங்களிலும் தலா ஒவ்வொரு தமிழ் பிரதிநிதித்துவம், தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகளால் தக்க வைக்கப்பட்டிருக்கின்றது.

 

அதேபோன்று, மட்டக்களப்பு மாவட்டத்திலும் இந்த முறை நிலைமை மாற்றம் கண்டிருக்கிறது. கடந்த முறை தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு இரண்டு ஆசனங்களை மாத்திரமே பெற்றிருந்த நிலையில், இந்த முறை மூன்று ஆசனங்கள் கிடைத்திருக்கின்றன.

 

தேசிய மக்கள் சக்தியின் கடுமையான சவாலுக்கு மத்தியில், அந்தக் கட்சியால் வெற்றி கொள்ளப்பட முடியாமல் போன ஒரே ஒரு மாவட்டமாக, மட்டக்களப்பு மாவட்டம் அமைந்திருக்கிறது.

 

இங்கு தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகள் தனித்தனியாக பிளவுபட்டு போட்டியிட்டிருந்தாலும், வாக்காளர்கள் வெற்றி பெறக்கூடிய வேட்பாளர்களை மையப்படுத்தி வாக்களித்ததால், மூன்று ஆசனங்களை பெற்றுக் கொள்ள முடிந்திருக்கிறது.

 

கடந்த பாராளுமன்றத்தில், தமிழ்த் தேசிய கட்சிகளின் சார்பாக 13 உறுப்பினர்கள் அங்கம் வகித்திருந்தார்கள். தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பின் சார்பில் 10 பேரும், தமிழ் மக்கள் கூட்டணியின் சார்பில் ஒருவரும், அகில இலங்கை தமிழ் காங்கிரசின் சார்பில் 2 பேரும் பாராளுமன்றம் சென்றார்கள்.

 

இந்தமுறை தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகள் என்று பார்க்கும் போது, தமிழரசுக் கட்சியின் சார்பில் 8 பேரும், ஜனநாயக தமிழ் தேசியக் கூட்டணியின் சார்பில் ஒருவரும், அகில இலங்கை தமிழ் காங்கிரஸின் சார்பில் ஒருவருமாக 10 பேரே பாராளுமன்றம் செல்கிறார்கள்.

 

இவர்களுடன் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து தேசிய மக்கள் கட்சியின் சார்பில் 3 பேரும், சுயேட்சைக் குழு சார்பில் ஒருவரும்,வன்னியில் இருந்து தேசிய மக்கள் சக்தி சார்பில் இருவரும், திருகோணமலை மற்றும் மட்டக்களப்பில் இருந்து தலா ஒவ்வொருவரும் என, 8 தமிழர்கள் பாராளுமன்றம் சென்றாலும், அவர்கள் தேசிய மக்கள் சக்தியின் கட்டுப்பாட்டில் இயங்குபவர்களாக இருப்பார்களே தவிர,தமிழ் தேசியம் சார்ந்து – தமிழர் நலன் சார்ந்து இருப்பார்கள் என எதிர்பார்க்க முடியாது.

 

ஆனால், இந்த தேர்தல் 18 தமிழ் பிரதிநிதித்துவங்களை வடக்கு கிழக்கில் பெற்றுக் கொடுத்திருக்கிறது என்பது உண்மை.

 

அதேவேளை, வடக்கில் சுமந்திரன், சித்தார்த்தன் போன்றவர்களும், கிழக்கில் பிள்ளையான், கருணா போன்றவர்களும் இந்த தேர்தலில் மக்களால் தோற்கடிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

 

 

 

சுமந்திரன்

 

வடக்கில் தமிழ்த் தேசிய அரசியலை செய்து கொண்டே, அதற்கு எதிராக செயற்பட்ட சுமந்திரனின் தோல்வியும், கிழக்கில் தமிழ்த் தேசிய அரசியலுக்கு எதிராக இயங்கிய பிள்ளையான், கருணாவின் தோல்வியும் முக்கியமானவை.

 

இந்தத் தேர்தலில், கடந்த காலங்களில் ஆட்சியில் பங்கேற்றிருந்த அல்லது பாராளுமன்றத்தில் சரியாக செயற்பட தவறிய உறுப்பினர்களின் மீது மக்கள் வெறுப்பை காண்பித்திருக்கிறார்கள்.

 

தமிழ் மக்களின் இந்த வெறுப்பு தேசிய மக்கள் சக்தியின் பக்கமோ, சுயேட்சைக் குழுவின் பக்கமோ திரும்பி இருக்கிறது.

 

தேசிய மக்கள் சக்தி யாழ்ப்பாணத்திலும், வன்னியிலும் ஆசனங்களை கைப்பற்றியதும், யாழ்ப்பாணத்தில் சுயேட்சை குழு ஆசனத்தை கைப்பற்றியதும் அவற்றின் மீதான விருப்பினால் இடம்பெற்றதென முற்று முழுதாக கருத முடியாது.

 

அதற்குப் பிரதான காரணம், தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகள் மத்தியில் இருந்த ஒற்றுமையின்மையும், பிளவுகளும் தான்.

 

கடைசியாக ஜனாதிபதி தேர்தலின் போது, பொது வேட்பாளரை நிறுத்தி விட்டு, தமிழ் தேசிய கட்சிகள் செய்த பல கோமாளித்தனங்கள் தமிழ் மக்களை வெறுப்படையச் செய்தது. பொதுவேட்பாளரை ஆதரித்த இரண்டே கால் இலட்சம் தமிழ் மக்களை, சுமந்திரன் மதிக்கவில்லை.

 

அதேபோல, பொது வேட்பாளரை வடக்கு, கிழக்கில் வெற்றி பெறச் செய்வதற்கு தேவையான பிரசாரங்களை செய்யாமல் ஒதுங்கிக் கொண்டதும், சங்கு சின்னம் சார்ந்து செயற்பட்ட முறைகளும், தனித்துப் போட்டியிடுவது என்ற பெயரில் நடத்திய குழப்பங்களும், பின்கதவு அரசியல் பேரங்களும், மதுபான அனுமதிப் பத்திர பேரங்களும் மக்களை பெரிதும் வெறுப்படையச் செய்து விட்டது.

 

குறிப்பாக தமிழரசுக் கட்சியின் செயற்பாடுகளும், அந்த கட்சியின் உள்ளக முரண்பாடுகளும் மிக மோசமான. வெறுப்பை மக்கள் மத்தியில் ஏற்படுத்தியது

 

சுமந்திரன் இந்த தேர்தலில் தோல்வியடைந்தமைக்கு பிரதான காரணம் அதுதான். 2020 ஆம் ஆண்டு நடந்த பாராளுமன்ற தேர்தலில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மொத்தமாக 327,168 வாக்குகளைப் பெற்றிருந்தது.

 

ஆனால், இம்முறை தமிழரசுக் கட்சியால் 257,813 வாக்குகளையே பெற முடிந்திருக்கிறது. அந்த கட்சி தனித்து இந்தளவு வாக்குகளை பெற்றுக் கொண்டிருந்தாலும்- இழக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு வாக்குகளும் பெறுமதியானவை.

 

 

 

சட்டத்தரணி தவராசா

 

யாழ்ப்பாணம் மாவட்டத்தில், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு கடந்த 2020 பாராளுமன்ற தேர்தலில், 112,967 வாக்குகளை பெற்றிருந்த போதும் , இந்த முறை தமிழரசுக் கட்சிக்கு 63,327 வாக்குகளும், ஜனநாயக தமிழ்த் தேசிய கூட்டணிக்கு 22,513 வாக்குகளும் கிடைத்திருக்கின்றன.

 

இது தவிர தமிழரசுக் கட்சியிலிருந்து வெளியேறி, மாம்பழம் சின்னத்தில் சுயேட்சைக் குழுவாக போட்டியிட்ட சட்டத்தரணி தவராசா தலைமையிலான அணி 7,496 வாக்குகளையும் பெற்றிருந்தது .

 

இந்த மூன்று தரப்புக்களும் பிளவுபடாமல் இருந்திருந்தால்- 92 ஆயிரம் வாக்குகளை இலகுவாகப் பெற்றிருக்க முடியும். இதன் மூலம் யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் மூன்று ஆசனங்களை கைப்பற்ற கூடிய வாய்ப்பு தவறவிடப்பட்டது.

 

அதுபோல, தமிழ்த் தேசியத்தின் பெயரால் சுயேட்சைக் குழுக்களாக போட்டியிட்டவர்கள், தமிழ்த் தேசியத்தை மையப்படுத்தி அளிக்கும் வாக்குகளை பிளவுபடுத்தியதால் கணிசமான வாக்குகள் பயனற்றுப் போயிருக்கின்றன.

 

இவற்றையும் தாண்டி, தமிழ்த் தேசிய கட்சிகள் என்ற ரீதியாக அகில இலங்கை தமிழ் காங்கிரஸும் தமிழ் மக்கள் கூட்டணியும் போட்டியிட்டிருந்தாலும் கூட, வடக்கில் மிகப் பெரும் பலத்துடன் இருந்திருக்க முடியும்.

 

ஆனால், தமிழ்த் தேசியக் கட்சிகள் சுயநலனுக்காகவும் சொந்த முரண்பாடுகளுக்காகவும் இணங்கிப் போக மறுத்து அடம்பிடித்ததன் விளைவாக, பல கட்சிகள் ஓரங்கட்டப்படும் நிலை ஏற்பட்டிருக்கிறது.

 

இதுமாத்திரமன்றி, 2020 இல் கொரோனா தொற்றுக்கு மத்தியில் இடம்பெற்ற தேர்தலில், யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் 68.92 சதவீத வாக்காளர்கள் வாக்களிக்க வந்திருந்தார்கள். ஆனால் இந்த முறை 60.37 சதவீதமானவர்களே வாக்களித்திருக்கிறார்கள்.

 

கடந்த முறை வாக்களித்த 8.5 வீதமானவர்கள், இந்தமுறை வாக்களிக்கவில்லை. இவ்வாறு சுமார் 35 ஆயிரம் பேர் ஒதுங்கி இருக்கிறார்கள்.

 

அதேவேளை சுமார் 10 வீதம் அதாவது 35 ஆயிரம் பேர் வரை இரண்டு தேர்தல்களிலும் அளித்த வாக்குகள் நிராகரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

 

இந்த தேர்தலில் தமிழ் தேசிய கட்சிகளுக்கு கடைசி வாய்ப்பு ஒன்று வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.

 

இந்த தேர்தலில் ஏற்பட்ட நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டு அவர்கள் பொது நிலைப்பாடு ஒன்றின் ஊடாக, இணைந்து செயற்பட தவறினால் தமிழ் மக்கள் பிற தரப்புகளை ஆதரிக்கும் நிலைக்கு தள்ளப்படுவார்கள் என்பது தெளிவாக சுட்டிக்காட்டப்பட்டிருக்கிறது.

 

இதற்கு மேலும், தமிழ் கட்சிகள் புரிந்தும் புரியாதது போல, இருக்குமேயானால் அதனை தமிழ் தேசிய அரசியலின் சாபக்கேடாகத் தான் கருத வேண்டும்.